Bahor keldi seni so roqiab

Zulfiya hayoti va ijodi
Taniqli o`zbek shoirasi, tarjimon jurnalist va jamoat arbobi Zulfiya Isroilova 1915-yil 1-mart kuni temirchi (otasi Isroil dergiz) oilasida dunyoga keldi. Bolaligida onasi kuylagan xalq qo`shiqlari, ertaklar va rivoyatlar, xalq og`zaki ijodi namunalari sehri yosh Zulfiyani badiiy adabiyot, she’riyat olamiga butun umr mahliyo etib qo`ydi.

Zulfiya Xotin-qizlar pedagogik bilim yurtini tugatgach (1931-1934), O`zbekiston Fanlar qo`mitasi qoshidagi til va adabiyot instituti aspiranturasiga o`qishga kirgan (1935). So`ng yoshlar va o`smirlar adabiyoti nashriyotida bo`lim mudiri (1938-1940), O`zbekiston davlat nashriyotida bo`lim mudiri (1941-50), «O`zbekiston Xotin-qizlar» («Saodat») jurnalida bo`lim mudiri (1950-53), bosh muharrir (1954-85) bo`lib ishlagan.

Ҳуррият, келдинг-эй, наҳотки келдинг,
Келар йўлларингда пинҳона толдим.
Менинг ота-онам, жон Ватанимда,
Элим тақдирида абадий қолдинг!
Келдинг-ей, Истиқлол, истиқбол бўлиб,
Қалбимга насиминг билан йўл солдинг.
Сен шу ҳур назмга ихтиёр бериб,
Мен оғир булутдек бир ёғиб олдим...

Zulfiyaning ilk she’ri 1931 yilda «Ishchi» gazetasida bosilgan. Dastlab 1932 yilda «Hayot varaqalari» she’rlar to`plami nashr etilgan. Shundan keyin uning «Temiroy» (1934), «S’He’rlar», «Qizlar qo`shig`i»(1939) she’riy kitoblar e’lon qilingan: Zulfiya she’riy ijodining nurlanishi «Uni Farxod der edilar»(1943), «Hijron kunlarida» (1944) va «Hulkar» (1947) to`plamlari bilan bog`liq. Ayniqsa, H.Olimjonning bevaqt vafotidan keyin (1944) yozilgan, ruhiy silsilalar va qalb iztiroblari bilan to`la she’rlar Zulfiya ijodida jiddiy o`zgarishlar sodir bo`lganligidan darak beradi. Zulfiya shaxsiy tasviri orqali 2-jahon urushidan katta talofat va yo`qotishlar bilan chiqqan xalqning dard va alamlarini ifodaladi.

“Энг гуллаган ёшлик чоғимда
Сен очилдинг кўнгил боғимда.
Шунда кўрди кўзим баҳорни,
Шунда қалбим таниди ёрни...”.

Qayg’udan baxt topgan
ayol qudrati,
Chaqmoqning toshidek,
gullarday nozik.
Vafo, sadoqatning
yorug’ timsoli,
Muhabbat cho’qqisida qad ko’tarar tik.
She’riyat olovli
yurakdur asli...
She’riyatni yengmas
na o`lim, na vaqt,
She’riyat karvonin
ayol sarboni.
G’am pallasidan
topdingizmi baxt,
Demak, u tirikdir
hamon yashaydi.

Ўзбекистон халқ шоири, халқаро “Жавоҳарлаъл Неру”, “Нилуфар” мукофотлари совриндори Зулфия Исроилова ҳақида қанча гапирсак кам. Унинг ўзбек адабиёти, нафақат ўзбек, балки Шарқ адабиёти ва фалсафаси ривожига қўшган ҳиссаси алоҳида таҳсинга лойиқдир! Зеро, Президентимиз таъбирлари билан айтганда, Зулфияхоним “...бу ёруғ дунёда айрилиқ ва ҳижрон азобини, ғам-андуҳларни матонат билан маҳв этган, армонлардан тирик орзулар яратган, тоғдек бардоши билан садоқат ва вафо рамзига айланди”.

Қалб бўлганда йироқда
Ирода экан ожиз,
Дўстлар ҳам кўп атрофда,
Аммо мен якка ёлғиз.
Бирдан қалбим кексариб
Қон ҳам қочди юзимдан,
Сен сирдошни ахтариб
Хаёл кетар изингдан.
Қайга кетдинг юрагим
Битди тоқат ва бардош,
Сухбатингдир тилагим,
Дилда хасратим қат-қат.
Кўпдир айтажак сўзим,
Ўгитларингга зорман,
Йиғлайсан деб дўстларим
Таъна қилар нетай мен.
Тинчлик бермайди менга
Ёқиб кетдинг олов,
Нетай етмайман сенга,
Ўртача ташланган ғов.
(Зулфия Исроилова)