Дінәсіл.
Арабшаны Әуез қария үйретсе,
Үйретті әже елдің дәстүр, мұрасын...
Ақ-қарасын айналаның анықтай,
Қаршадайдан жыр жаттады жалықпай.
Өмір бейне теңіз болса шалқыған,
Жүзді Мұхтар емін-еркін балықтай.
Ол Семейде училище тауысты,
Іле-шала ұстаздыққа ауысты.
Ал сонан соң?.. Кетті шалғай Ташкентке,
Үлкен ғылым арнасымен қауышты.
Жылдар өтті... Жігіт болып ержетті,
Мұхтар ойын шабыт күйі тербетті,
Ел тарихы — туғызды «Еңлік — Кебекті»,
Тілі шебер, қойылымы көрнекті.
Тұңғыш ұлттық театрымыз ашылды,
Сахнаға гүл шоқтары шашылды.
Мұхтар жазған сол «Еңлік — Кебекпен»
Театрдың шымылдығы ашылды.
Балалықтың бастан кешкен базарын,
Бұл өмірдің тәтті тұсын, азабын,
Өткелдерін... өткерген өз басынан
Мұхтар деген осынау дана қазағым.
Жалқау болып жайбарақат жатпаған,
Оқығанын, тоқығанын сақтаған —
Шежіре боп құйылатын қаламнан,
Даналыққа ол осылай аттаған!