Ф. Максютова. Мин балачак илендэ калам

Кышкы буранлы кичләрнең берсендә матур табигатьле Гомәр авылында Сәгыйть абый белән Хөннә апа гаиләсендә беренче бала булып дөньга килә.

Җырлар җырлап керәм урманнарга,
Сукмаклары ай-һай тар икән.
Әйтче, урман, миннән башка тагын
Моңлыраклар җирдә бар микән?- дип язды үзенең туган якларына багышлап язылган шигерендә.
Без агызган кәгазь көймәләрдә
Кайтып килә кебек балачак
Кыңгыраулар чыңы гомер буе
Балачактагыча калачак.

Тәпи-тәпи килеп кердең,
Сөеп алдым кулыма.
Тәпи-тәпи атларсың син
Олы тормыш юлына.
Бүгенгедәй хәтеремдә
Тәтелдәп сәйләшүең,
Бик еш кына “әни” диеп,
Ялгышып эндәшүең.

Бакча балалары белән,
Уйнаган чагым гына.
Балалар белән сөешеп
Туймаган чагым гына.

Үрнәкле Әни, уңган хуҗабикә,
Сөекле тормыш иптәше.

Иҗади тормыш юлы.

1995 елдан республика гәзит-журналларының актив хәбәрчесе буларак Башкортстан журналистлар союзына әгъзәсе булып тора.
2014 елдан Язучылар Союзы әгъзәсе.

Беркайчан да кабатланмас балачак иле – кеше гомерендәге серле, мавыктыргыч ил. Кешенең иң матур истәлекләре, иң беренче шатлык-куанычлары аның балачагы белән бәйле. Буең җитмәслек хыялларга бай көннәр аяз булсын! Кич җитсен, йолдыз җемелдәп көлсен, балалар боекмасын, өйләр җылы, әтиле-әниле, дөньялар имин торсын. Сабыйлар сокланып баккан дөнья кояшлы булсын!

Сагынам
Бакчага килеп кергәч тә,
Исәнме, бәбкәм, диеп,
Каршы ала Гөлнур апа,
Күтәреп алып, сөеп.
“Исәнме,апа, -
дип мин дэ, -
Мин килдем, - дим, -
тагын да.
Сезгә куңелсез булдымы
Мин булмаган чагында?”
Мин әз(е)рәк өйдә торсам,
Төштэ күрәм бакчамны.
Әнидән алда йөгерәм –
Шулай сагынам аны.

Камил бакчага бара
Күрегез әле Камилне –
Бакчага бара.
Нинди матур малай үзе
Карале, кара!
Аю, куян, тиеннәрен
Алды барын да.
“Бакчага йөрегез, - ди ул, -
Минем янымда. Уйнарбыз әле бергәләп
Дусларым белән.
Син дә яңа дуслар белән
Уйнарга өйрән.
Әнә, - ди, - ул безнең бакча
Якын бит ара”.
Йөгерә-йөгерә безнең Камил
Бакчага бара.

Кыңгыраулы алка
Туган авылым урамында,
Чәчәкле кырларында
Балачагым йөри әллә –
Такыя кулларында.
Толымлап үргән чәчләрен,
Ак ефәктән тасмасы.
Болын гөлләрен такканмы –
Кыңгыраудай алкасы.
Чәчәкләр җыйган кулына
Күбәләктәй кыз бала.
Балачагымны сагынып,
Сокланып карыйм аңа.
Йөгереп килеп сузды миңа
Чәчәкләр гөлләмәсен,
Сискәндереп ачып куйды
Тирән уй күләгәсен.
Юк, сез татлы хыялларым,
Канатлангансыз белми.
Авылымда ул мин түгел,
Кызчыгым йөгереп йөри.

Күбәләк эзләп йөрим
Күбәләкләр эзләп йөрим
Шәhәр урамы буйлап.
Авылдагы күбәләкләр
Очадыр диеп уйлап.
Матур гөлләр бизәп тора
Шәhәрнең урамнарын.
Үсә монда күзнең явын
Гел алып торганнары.
Затлы-затлы чәчәкләргә
Карап таң калдым менә.
Аллы-гөлле күбәләкләр
Кайчан, дим, очып килә?
Мин белдем бит, аңлашылды –
Сер шунда икән менә:
Алар ярата шул бары
Авыл чәчәген генә.

Рәхмәт туган жирем, нигеземнең
Салган өчен ныгын, корычын
Мәхәббәтнең тудыралган өчен
Иң изгесен, иң-иң олысын!