Тукай безнең күңелләрдә

Монда ул авыл малайлары белән дуслаша. “Исемдә калганнар” әсәрендә Габдулла Тукай бу вакытларны яратып искә ала:
“Иптәш малайлар белән авыл буенча йөгерә вә болынлыкларда көн буе ауный идем. Әгәр көндез кайвакыт уен арасында карыным ачса, тиз генә өйгә кайтып, ян тәрәзәдән генә өйгә кереп, әнинең минем өлешкә калдырган бер җамаяк бәрәңгесе илә бер телем икмәген ашый идем.
Әгәр уйный торгач, тирләсәк, хәзер үзебезнең ындыр артындагы кечкенә генә инешкә төшеп,шуннан әллә ничәшәр сәгать чыкмыйча коенып, күлмәк-ыштаннар белән вак балыклар сөзеп ята идек. Күңелле чаклар!”

Тукай шагыйрь буларак тиз формалаша. Алты-җиде ел эчендә татар халкының иң яраткан, иң популяр милли шагыйренә әйләнеп китә

1910 елда ул үпкә чире белән интегә башлый.

Казанда шагыйрь “Әлислах” газетасын, “Яшен” , “Ялт - Йолт” журналларын чыгаруга зур өлеш кертә. Гомеренең соңгы көннәренә кадәр рухланып иҗат итә. Хәтта Казанның Клячкин больницасында үлем түшәгендә ятканда да шигырьләр яза.
Габдулла тукай 1913 елның 15 апрелендә Казанда үпкә авыруыннан вафат була, Яңа Татар бистәсе зиратында җирләнә.