Sygnał

Po okropnej burzy
rozbitek dryfując uczepiony do resztek swej łodzi,
dotarł do plaży małej pustynnej wysepki.

Wyspa ta to w zasadzie trochę niegościnnych i suchych skał.
Rozbitek zaczął usilnie prosić Boga, by go wybawił.

Każdego dnia obserwował linię horyzontu
w oczekiwaniu na pomoc, ale nikt z nią nie śpieszył.

Po kilku dniach poczynił pewne przygotowania.
Z niemałym wysiłkiem skonstruował narzędzia do uprawy ziemi
oraz do polowania.
W pocie czoła wzniecił ogień, zbudował szałas
i schron na chwile burzy.
Upłynęło kilka miesięcy.
Rozbitek nie przestawał się modlić,
ale żaden statek nie pokazywał się na horyzoncie.

Pewnego dnia niespodziewanie wiatr powiał na ogień
i płomienie musnęły maty.
W mgnieniu oka wszystko się zapaliło.

Chmury gęstego dymu wznosiły się w niebo.
Wielomiesięczna praca w krótkiej chwili
obróciła się w niewielką kupkę popiołu.
Rozbitek, który usiłował cokolwiek ocalić,
rzucił się na ziemię, wylewając łzy w piasek.
„Panie Boże, dlaczego? Dlaczego właśnie tak się stało?”

Kilka godzin później duży statek przybił w pobliże wyspy.
Ratownicy przypłynęli szalupą, aby zabrać rozbitka.
popiołu.
Skąd dowiedzieliście się, że tu jestem? - spytał rozbitek z niedowierzaniem. - Widzieliśmy sygnały dymne - odpowiedzieli.

Twoje dzisiejsze trudności są jak sygnały
zapowiadające przyszłe szczęście.
Bruno Ferrero