Наддзвінне live

Наддзвінцы мы …
(Калектыўная творчасць)
Наддзвінцы мы у вершах і у прозе,
Пад позіркамі чулымі званіц,
Святая Еўфрасіння – ў нашым лёсе,
Натхненне наша – з полацкіх крыніц,
І Сімяона Полацкага слова
Наддзвінцаў да духоўнасці заве,
Спрадвечная Скарынаўская мова
Заўсёды ў нашай творчасці жыве.
Пісьменнікі – такое ў нас прызванне,
Прызваннем гэтым будзем даражыць,
Народным мы завёмся аб’яднаннем
А, значыць, абавязаны тварыць!

Николай
Болдовский
Во Слове вечно…
«Наддвинье» – не просто слово,
А нашей судьбы основа,
И благовест, и погода,
И к Слову начало брода,
Который бурлив и бешен,
Где тонут, кто в Слове грешен,
А, кто одолеет, – знает,
Что муза таких спасает…
Наддвинцы – послы Скорины
Из верной ему дружины,
Они же – душа народа,
Точнее, людей порода,
Которые строчку к строчке
Пестуют, как листья почки,
И, радуясь, – или с грустью –
Плывут от истока к устью
На славной ладье «Наддвинье»
Под парусом Евфросиньи,
И Чародей с Симеоном
Напутствуют их поклоном,
Чтоб Слово звало-учило
И души собой лечило,
Чтоб жило – хоть всё конечно, –
«Наддвинье» во Слове вечно.

Уладзімір Куц
“Наддзвінне” – творчая суполка,
Саюз адораных людзей.
Хоць шлях цярністы быў і колкі,
Яно прайшло праз вір падзей
І ведае свае карэнні.
Наддзвінцы любяць свой народ
Спрадвеку наша ў ім натхненне.
Нам без пяці ўжо сотня год.
Ў літаратурным аб’яднанні
Калісьці Броўка быў Пятрусь.
Ён хоць даўно ужо не з намі, –
Ім ганарыцца Беларусь!
Ў гады ваенных ліхалеццяў
Наддзвінцы – нашыя дзяды
Мір збераглі нам на планеце,
Каб мы не ведалі бяды.
Алесь Савіцкі партызаніў,
Хоць маладым зусім быў ён,
Складаліся аб ім паданні,
Бо эшалоны пад адхон
Ён адпраўляў, каб вораг люты
На роднай Полацкай зямлі
Не мог чыніць тэрор, пакуты,
А кветкі толькі каб цвілі.
Да 95-годдзя народнага літаратурнага аб’яднання “Наддзвінне”
Ёсць на каго у нас раўняцца:
Не адчуваўшы ног і рук,
З жыццём сумеў не развітацца
Паэт Вісарыён Гарбук.
З вайны вярнуўшыся дадому
Пакутаваў, але не знік,
Ляжаў на ложку нерухома
Былы настаўнік, франтавік.
Вайной пакінутыя ў целе
І мноства у душы слядоў,
Яго зламіць ўсё ж не сумелі,
І чатырнаццаць так гадоў!
Заўжды настырны па натуры
Ў жыццё упарта ўваскрасаў,
Не забываў літаратуру,
Бо ў думках творы ён пісаў.
І тут дапамаглі не богі,
Сам смерць сумеў ён пакарыць,
У выніку – устаў на ногі
І прадаўжаў далей тварыць.
Ёсць прыкладаў у нас багата,
Каб мы маглі іх перадаць,
Трымаем ў памяці мы даты,
Каб іх нашчадкам перадаць.

Любовь Михайлова
Время, береги моих друзей,
Защити их от печалей рока,
Ты не будь пожалуйста, жестоко –
У судьбы так мало светлых дней!
Время, береги моих друзей,
Дай надежду, веру, силы больше,
Пусть глаза у них искрятся дольше
И на мир взирают веселей!
Время, береги моих друзей!
Их осталось у меня немного…
Тяжела порой судьбы дорога –
Ты не торопи нас в мир теней.
Время, береги моих друзей,
Одари их щедро вдохновеньем
Творческим порывом и везеньем!..
Время, не гони своих коней!
Время, береги моих друзей!
Я прошу для них любви и света,
Зим погожих, летнего расцвета,
Ты для них погоды не жалей!
Время, береги моих друзей!
Наддвинцам

Игорь Парчинский
Все старше и лучше "Наддвинье" с годами,
И "градус" стихов крепнет, словно вино,
Здесь реет прегордо поэзии знамя,
Основан союз чрезвычайно давно!
Наш дружный союз нерушим, долговечен,
А творчество бьёт у наддвинцев ключом,
Почет всем поэтам навек обеспечен,–
Они уникальные в деле своем!
Пусть слава о наших наддвинских поэтах,
Гремит на весь мир, вдохновляя сердца,
Пусть творческий путь будет солнцем согретым,
Лирической силе не будет конца!
Над Двинской волной их стихи синей птицей,
Летят в небеса, окрыляя мечты,
Союзом Наддвинья страна вся гордиться,
Стихи их несут свет добра, красоты!
Наддвинью

Антаніна Піваварчык
Сваім сябрам мы адчыняем дзверы,
На свята запрашаем шчыра вас,
Хто нас чытае, ў слова наша верыць,
Агонь паэзіі ў каго ў душы не згас.
Са святам ўсіх наддвінцаў я віншую,
Хто рыфмаў-слоў збірае ураджай,
Хто творамі сваімі нас частуе,
Дзе думак і пачуццяў светлы рай.
Імёны “першых” помнім, іх навуку,
Хто мову, як дзіця, наверх узняў,
І сам не здаўся, апусціўшы рукі,
Гісторыю “Наддзвіння” хто ствараў.
Раўняемся на нашых лепшых самых,
Хто дапамог ў “Наддзвінні” шлях прайсці,
Яны для нас сябры і бацькі, мамы,
Героямі нам сталі у жыцці.
Са смуткам, болем ў сэрцы ўспамінаем
Усіх, каго сягоння з намі нет.
Яны жывуць, як зорачкі нам ззяюць,
І пакідаюць свой глыбокі след.
І будзе жыць “Наддзвінне” наша вечна,
Жыць, працаваць і новае ствараць
Жадаю поспехаў у творчасці сардэчна
І зычу – аб’яднанню працвітаць!
Наддзвінцам

Дар’я Прохарава
“Наддзвінне” заўсёды – калыска паэтаў,
Якія імкнуцца душой да Сусвету.
Узнёслыя вельмі пачуцці ў іх творах:
Паэты душой – на лірычных прасторах.
Іх шчырасцю поўніцца кожны радочак.
Духоўнасці месца – наддзвінскі куточак.
Наддзвінцы асобыя, чулыя людзі.
Бязмежнае шчасце няхай з імі будзе!
Гадоў узрушальных ім сто без пяці
Далей яны здольны наперад ісці.
І будуць ў стагоддзе яны маладыя,
Таму што іх сэрцы заўжды трапяткія.
Звязалі іх рыфмы тугія карэнні,
Каб вопыта скарб перадаць пакаленням.
Сябры дарагія, а сёння ў нас свята,
Якое святкуем душэўна, багата.
Наддзвінцам

Дар’я Прохарава
Сягоння ў Наддзвiнне прыйшло незвычайна
Прыгожае свята. Ўжо многа гадоў
Паэтаў, пiсьменнiкаў шмат разнастайных,
А твораў цудоўных, як у лесе грыбоў!
I вось да стагоддзя зусiм мала крокаў,
Наддзвіння ж сябры маладыя душой,
Iх вершы жывыя, духмяныя, з сокам,
Кранаюць ўсiм сэрцы, бадзёраць настрой!
Вандруюць паэты на творчым дракары,
На моцнай лiрычнай славянскай ладдзi,
I ўжо ажываюць у вершах iх мары,
Нясуць свой сардэчны агонь у жыццi!
Бо іх летуценні – з крыніц асалоды,
Iх талент сатканы са срэбраных зор,
Яны надзвычайнай, лiрычнай пароды,
Ў вачах i у вершах – душэўны прастор!
Вiншую "Наддзвiнне» з павагаю шчырай,
Хай пiшацца больш i натхнення парыў
Узносiць да шчасця на творчасцi крылах,
I сiлы, каб быў назаўсёды прылiў!
Славутыя людзi радзiмага краю,
Наддзвiнцы, мае дарагiя сябры,
Вам шчасця, здароўя, удачы жадаю,
У палоне халоднай святочнай пары!
Наддзвінне

Уладзімір Тачыла
І свята! І маладзее –
Пісьменніцтва Беларусі.
Былыя тых дзён падзеі
Я ўшанаваць бяруся.
Мноства было іх, важкіх –
У рамантычным храме.
Толькі на сэрцы цяжка –
Няма наілепшых з намі:
З вялікай душой, прыгожых –
Талентам, добрай мэтай.
На небе, ў пакоях Божых
Нашы сябры паэты.
Дабротнейшы дом, старэйшы –
Плыве ў мір вялікай лодкай.
І мачты на ёй Барэйшы,
А ветразі – ад Салодкай.
***
На Полаччыне іх многа,
Праславіўшых аб’яднанне.
І наша яно і Бога,
І тых, хто прыйдзе з жаданнем.
Жадаю, каб вершы пелі,
І моладзі стала болей,
“Кавідам” каб не хварэлі,
Народу шчаслівай долі,
І кожны быў добрым братам,
А марам – без смуты збыцца.
Віншую калег са святам,
Таксама сябе – наддзвінца.
Наддзвінцам