Слайд 6 Адметнай рысай гардзееўскай лірыкі з’яўляецца замілаванасць краявідамі малой радзімы, многія яго творы
напісаны менавіта на рэгіянальным матэрыяле Берасцейшчыны. У сваіх вершах паэт звяртаецца да вясковага пейзажу з яго тыповымі для Палесся разгалінаваннямі: лясным, рачным, лугавым. Аб гэтым выразна сведчаць назвы твораў: “Крыніца булькае бруіста…”, “Так зелена поле рунела…”, “У пушчы”, “Свіцязь”, “Слёзкі лугавыя”, “Малінавае лета”, “Незабудкі азёр”, “Лотаць”. Акрамя пачуцця захаплення пейзажамі Ганцаўшчыны, адметнасцю пейзажнай паэтыкі з’яўляецца адзінства аўтара, лірычнага героя з акаляючым асяроддзем — жывёльным і раслінным светам прыроды. Прылёт буслоў, сімвалаў беларускага Палесся, на думку паэта, нясе землякам толькі шчаслівыя імгненні: “будзь хлебны год, будзь ураджайны!“. Лірычнаму герою вершаў В. Гардзея прыемна ўсведамляць свае гарманічныя ўзаемаадносіны з прыродай. Зязюля яму прадказвае ўдачу, а, у сваю чаргу, лірычнаму герою радасна слухаць перапёлачку ў “зялёнага жыта разлівах“. Ён аберагае гняздо жаўранкаў, не дазваляючы там сабе, згодна з павер’ем, загаварыць ці пасмяяцца, каб не выдаць малечу кажану: “гнязду дабро вяшчую“.