Ochrona osób

Pobudki osobiste i psychologiczne
Zamachy dokonywane z pobudek osobistych to chęć odwetu za odczuwane lekceważenie lub krzywdę, zemsta, zazdrość, nienawiść, szał itp.. Sprawców działających z pobudek z reguły cechują zaburzenia osobowości, których widocznym przejawem jest brak kontroli zachowania.
Motywem zamachów dokonywanych z pobudek psychologicznych są najczęściej zaburzenia umysłowe, fanatyzm, niezrównoważenie emocjonalne. Człowiek, który atakuje inne osoby przy użyciu broni palnej, noża, materiału wybuchowego etc, prawie zawsze przeżywa problemy psychiczne. Nawet, jeśli rzeczywiste powody są natury ekonomicznej czy osobistej, to decydującycm czynnikiem podczas działania są z reguły zaburzenia osobowośći.

Atak z użyciem broni palnej z bliskiej odległości
Zamach z bliskiej odległości jest z reguły przy użyciu broni palnej krótkiej (pistolet, rewolwer) lub broni białej. W większości przypadków metoda z bliskiej odległości jest stosowana przez psychopatów i fanatyków politycznych zdeterminowanych do dokonania zamachów, nawet jeśli to będzie oznaczać ich własną śmierć. Łatwiej jest obronić się przed atakiem z bliskiej odległości niż przed innymi atakami, za wyjątkiem samobójcy bomby-człowieka, gdyż psychopata jest zazwyczaj osobiście tak zaangażowany w próbę, że jego umysł nie potrafi odpocząc dopóki nie wykona "zadania". Wówczas popełnia błędy, które powinnyśmy wykorzystać w ochronie. W wielu przypadkach taka osoba uważa, że zostanie okrzyknięta bohaterem za swój czyn. By skutecznie zastosować tą metodę, zamachowiec zbiera infomację przed atakiem, aby znać ofiarę i właściwie wybrać miejsce i porę zamachu.

Atak z użyciem broni palnej z dalszej odległości
Zamach z dalszej odleglośći jest najczęsciej stosowaną metodą w dziesiejszym świecie. Zanim wynaleziono proch strzelniczy, jedyną metodą był zamach z bliska. Jednakże usprawienienia w broni, technice i materiałąch wybuchowych dały szansę potencjalnemu zamachowy na zrealizowanie swojej misji i odejścia z miejsca zamachu bez szwanku. Zamach z dalszej odległości dokonywany jest z reguły przy wykorzystaniu broni długiej, często snajperskiej, wyposażonej w np.. Teleskopowy celownik, aczkolwiek może być też wykorzystana broń palna krótka. Ta forma ataku wymaga od zamachowca znacznych umiejętności strzeleckich i posługiwania się bronią specjalistyczną.

Atak z użyciem materiałów wybuchowych
Zastosowanie materiału wybuchowego wymaga dużej wiedzy zamachowca w zakresie zasad budowy, konstruowania, siły rażenia, rozmieszczenia, maskowania i zdetonowania bomby. Wszystkich czynności muszą być poprzedzone dokładnym wywiadem o przyszłej ofierze. Materiałęm wybuchowym najcześciej stosowanym jest trotyl, dynamit oraz materiały plastyczne (SEMITEX). Bomby można łątwo zamaskować, wykonując to na wiele różnych sposbów. Mała, lecz o dużej sile niszczącej, bombę można ukryć np.. W aktówce, torebce damskiej, torbie podróżnej, plecaku. Również bomba ukryta w zaparkowanym samochodzie ne jest możliwa do zindetyfikowania przez zewnętrzny, pobieżny wygląd.

Bomby zapalające są bardzo małe, zaprojektowane w celu wywołania przez ograniczoną ekspolzję, pożaru. Są tak zaprojektowane, żeby mogły być umieszczone np.. W pudełku po papierosach lub innym opakowaniu o małych gabarytach. Zamachowiec może przenosić taką bombę, bez możliwości wykrycia, aż do momentu, kiedy znajdzie właściwe miejsce do jej podłożenia. Szczególnie zagrożone są sklepy i magazyny, biorąc łatwość umieszczenia tego typu urządzeń wybuchowych na półkach, ladach sklepowych, wieszakach itd.. Wszystko zależy od motywu, jakim kieruje się zamachowiec i celu jaki zamierza swoim zamachem osiągnąć.

Oprócz wymienionych rodzajów bobm (małych bomb burzących i zapalających) mogą występować również bomby pod postacią "samochodów-pułapek" (bomb samochodowych) oraz bomby umiesczone w przesyłkach pocztowych (bomby pocztowe) zaprojektowane w celu spowodowania śmierci lub okalecznie osoby otwierającej przesyłkę.

Uprowadzenia
Celem uprowadzenia nie jest pozbawienie życia ofiary, gdyż uprowadzona ofiara jest cenniejsza niż żywa. Podczas ataku obstawa – ochrona musi być natychmiast wyeliminowana. Drobiazgowe planowanie jest przez zamachowców warunkiem udanego ataku. Porwanie jest najbardziej wyrafinowaną metodą ataku, zwykle przeprowadzoną przez dobrze zorganizowane grupy przestępcze.

Metoda jest dość skomplikowana ponieważ w fazie realizacyjnej wymaga udziału następujących grup:
Wywiadowczej
Planistycznej
Atakującej
Przygotowujące ukrycie dla przetrzymania osoby
Przejmującej okup

Etapy ataków na osoby
Aby grupa ochrony mogła działać efektywnie, musi ona znać motywy i metody działania zamachowców oraz etapy ataków na osoby. Wyróżnić można pięć etapów poprzedzających ataki na osoby:
Wybór celu ataku
Inwigilacja celu ataku
Planowanie ataku
Wykonanie ataku
Ucieczka i wykorzystanie ataku.

Wybór celu ataku
Celem może być pojedyncza osoba (np.. Dyrektor zakładu, przedsiębiorca, właściciel obiektu). Wybór celu uwarunkowany jest zadaniami i możliwośćiami grupy zamachowców. Liczba potencjalnych cekó może zostać określona jeszcze przed wyborem pierwszej, konretnej ofiary. Grupy przestępcze preferują wówczas osoby o największym znaczeniu oraz miejsca najsłąbiej zabezpieczone (zamachowcy kierują się chęćią uzyskania najlepszych wyników planoweanego ataku przy najmniejszym ryzku).

Iwigilacja (obserwacja) celu ataku
Zamach poprzedza z reguły dokładna inwigilacja (rozpoznanie) codziennego rozkłądu zajęć przyszłego celu ataku.
Celem inwilgilacji jest odpowiedz między innymi na następujące pytania:
O której godzinie "cel" wychodzi z domu,
Czy posiada ochronę osobistą i w jakiej liczbie,
Jaką trasą udaje się do pracy i w jaki sposó w czasie jazdy jest chroniony,
Jakiego pojazdu używa,
Kiedy i gdzie spożywa posiłki,
Czy są to czynności stałe czy zmienne,
Jakie posiada inne przyzwyczajenia i nawyki,
Jaki jest najbardziej dogodny termin, miejsce i metody ataku

Oczywistym jest, że obserowanie celu ataku, który postępuje rutynowo i stosuje nieliczne środki bezpieczeństwa, zajmuje mniej czasu.
Należy zwracać uwagę na ewentualne prowadzenie przez grupy przestępcze rekonesansu sąsiedztwa, w którym mieszka i pracuje cel ataku. Odpowiedni kamuflaż zamachowców powoduje, że często ich obecność na danym terenie wydawać się będą wiarygodne.

Obserwacja pierwsza
Obserwacja piesza może być prowadzona przez jedną lub większą liczbę osób. Jednoosobowa piesza jest raczej skomplikowana i dość łątwa do wykrycia. Inwigilant musi się trzymać stosunkowo blisko celu ataku, szczególnie w rejonie zatłoczonym, by nie stracić z pola widzenia osoby śledzonej. Na obszarze mniej zatłoczonym, inwigilant może iść w większej odległości, ale brak innych pieszych znacznie zwiększa możliwość zauważenia inwigilanta. Osoba śledząca może się przebierać. Gdy to podejrzewamy, należy zwrócić uwagę na buty, spodnie lub koszulę (części garderoby, któych zmiana jest utrudniona). W windach należy zwracać uwagę na osoby, któe zdają się czekać, abyśmy pierwsi nacisnęli przycisk (sami zaś wciskają piętro wyżej lub niżej).

Dwuosobowa inwigilacja piesza jest bardziej efektywna, gdyż daje drugiemu inwiglantowi wiekszą elastyczność. Na ogół, pierwsza osoba śledząca pozostaje blisko celu ataku, a druga idzie w większej odległości. Drugi inwigilant może iść za pierwszym po tej samej stronie ulicy lub przeciwnej. Okresowo dwóch inwigilantó może wymieniać pozycje tak, by cel ataku, jeśli wykryje jednego z inwigilantów, sądził, że jego obawy były fałszyywy. Oczywiśćie, wykrycie tej formy inwigilacji jest trudniejsze, ale ludzie baczący na osoby znajdujące się w ich sąsiedztwie w końcu potrafią rozpoznać tego samego inwigilanta po pewnym czasie.

Inwigilacja piesza z udziałem trzech lub więcej osób stosuje najbardziej wymyślne techniki i jest najtrudniejsza do wykrycia. Na ogół, pierwszy inwigilant postępuje za celem ataku na tyle blisko, by móc zareagować na każdy nagły ruch. Drugi inwigilant idzie za pierwszej po tej samej stronie ulicy skupiając wzrok na inwigilancie. Trzeci inwigilant kroczy po przeciwnej stronie ulic, na wysokości równoległej z celem lub zaraz za nim. Na terenie, gdzie cel ataku ma niewiele dróg do wyboru, jeden inwigilant może iść przed celem w sposób nie wzbudzający podejrzeń.

Pozycje inwigilantów stale zmieniają się, najczęściej na skrzyżowaniach. Osoba poruszająca się bezpośrednio za celem może przejść na drugą stronę ulicyt, a jeden z pozostałych inwigilantó zajmuje pozycję bezpośrednio za cele. W kilkuosobowej obserwacji, każdy inwigilant, który czuje, że jest obserwowany może się wycofać z obserwacji. Stosowanie tej trudnej techniki wymaga zwracania uwagi na osobt nie tylko z tyłu nas, a także na te po przeciwnej stronie ulicy i przed nami. Jeśli widzimy tą samą osobę klikakrotnie na pewnym odcinku drogi, możemy podejrzewać, że znajdujemy się pod obserwacją, nawet, jeśli śledząca nas osoba nie jest nieustannie widoczna.

Obserwacja z wykorzystaniem środków transportu może być prowadzona jednym, dwoma lub kilkoma pojazdami. Obserwacja jednym pojazdem posiada te same ujemne strony, co jednoosobowa obserwacja piesza. Inwigilaci mogą się starać kamuflować poprzez zamianę miejsc w samochodzie, wkładanie nakryć głowy, płaszczy i okularów, zamianę tablic rejestracyjnych czy skręcanie w boczne uliczki, a następnie wznawianie obserwacji. Podejrzewając prowadzenie inwigilacji, należy zapamiętać te cechy śledzącego pojazdu, których nie można łatwo zmienić (np.. Marka pojazdu, kolor)

Obserwacja z wykorzystaniem środków transportu
Stosowanie dwóch lub więcej pojazdów w obserwacji umożliwia zmienianie pojazdów lub ich opuszczanie. Jeden samochód jedzie za celem, pozostałe mogą jechać za głównym pojazdem obserwacji, pozostałe natomiast mogą jechać za głównym pojazdem obserwacji, mogą wyprzedzać pojazd-cel lub jechać równoległym pasem. Na skrzyżowaniach pojazd jadący bezpośrednio za celem, jedzie prosto dalej, a pozostałe pojazdy muszą się orientować w jakim kierunku skręcił pojazd-cel. Kolejny pojazd przejmuje pozycję za celem ataku i staje się głównym pojazdem obserwacji, jego kierowca udziela wskazówek pozostałym członkom obserwacji. Pojazd, który dotychczas był wiodący - zawraca, by przyjąć nową pozycję

Co jest ważne?

Powinniśmy zachować czujność, jeśli zobaczymy pojazd przejeżdżający na czerwonym świetle, zawracający niezgodnie z przepisami lub w sposób niebezpieczny, nagle zmieniający pas ruchu, (co może świadczyć o próbie niezgubienia nas w ruchu). Odległość między pojazdem śledzonym, a tym z obserwacji uzależniona jest od prędkości pojazdów w ruchu oraz nasilenia ruchu drogowego. W większości przypadków, obserwacja stara się jeździć tak, aby za celem był jeden lub dwa inne pojazdy.

Planowanie ataku
Uzyskane z rozpoznania informacje umożliwają zamachowcom opracowanie szczegółowego planu. Plan taki zawiera m.in. uwzględnia następujące elementy:
Zaskoczenie, które potęguje skuteczność działania
Wysoki teren (bycie niezauważonym na miejscu ataku)
Pole ognia, grupa atakująca musi mieć możliwość dosięgnięcia celu ataku przy użyciu stosowanego narzędzia atakującego
Pole widzenia
Wyższość grupy ataku nad grupą ataku (względem ilości i jakości broni)
Odwrócenie uwagi od ataku
Możliwość szkoleniowego przeprowadzenia zaplanowanego ataku
Możliwość dostania się na miejsce ataku przed samym atakiem bez wzbudania podejrzeń

Wykonanie ataku
Rozpoczęcie ataku poprzedza często "identyfikacja celu" (potwierdzenie, iż cel ataku jest obecny). Osoba identyfikująca cel ataku znajdować się będzie tuż poza strefą śmiertelnego rażenia. Przy coraz częstszym wykonywaniu materiałów wybuchowych, wiele grup rezygnuje z identyfikowania celu ataku. Jeśli grupie atakującej nie powiódł się pierwszy plan ataku to druga próba będzie bardziej niebezpieczna i kosztowna. Osoba identyfikująca cel może, ale nie musi, być członkiem grupy atakującej. Głównym jej obowiązkiem jest potwierdzenie miejsca przebywania tego celu oraz przekazanie sygnału zamachowcom.

Może tu chodzić o fizyczne wejście osoby identyfikującej cel do strefy śmiertelnego rażenia i wyjście z tego miejsca przed atakiem, czy też przyłączenie się do grupy atakującej po potwierdzeniu. Ochrona musi być wyczulona na identyfikację celu. Jeśli zostanie zauważona - do ataku zostaną sekundy. Najczęściej na miejsce ataku są wybierane tzw. "wąskie gardła", tj. Miejsca, przez które musi przechodzić lub przejeżdżać cel ataku, ze względu na infrastrukturę lub topografię terenu (np., jedyny most, jedyna droga dojazdowa), zlokalizowane w rejonie miejsca pracy lub zamieszkania.

Ucieczka i wykorzystanie ataku

Kluczową sprawą jest, aby grupa ochrony była w stanie rozpoznać opisane etapy operacji przestępczej. Celem ochrony jest udaremnienie któregoś z etapów. Grupa ochrony największy wpływ może mieć na etap zbierania informacji o celu ataku. Jest to jedyny moment, gdy grupa ochrony może rozpoznać zamiary grupy przestępczej jeszcze przez przeprowadzeniem ataku i odwieść grupę ataku z powodu profesjonalizmu i ciągłej nieprzewidywalności działań tejże ochrony.