Radość zmartwychwstania

Kiedy minął czas szabatu świąteczny,
Niewiasty poszły do grobu Jezusa pośpiesznie.
Jednak bardzo się wszystkiemu zdziwiły,
Bo Jezusa w grobie już nie zobaczyły.

Anioł, którego one przy grobie spotkały
Powiedział: Jezus już jest zmartwychwstały.
Boski posłaniec kazał im iść do apostołów
I oznajmić, że Jezus żywy wyszedł
z grobu.

Kobiety więc do apostołów się udają,
Radosną nowinę
o Jezusie opowiadają,
Lecz uczniowie kobietom nie uwierzyli,
Sami wszystko przy grobie sprawdzili.

Jezus zaś żywy do apostołów sam przybywa,
Blizny po gwoździach przed nimi odkrywa.
Apostołowie w ten cud zmartwychwstania wierzą,
Z Jezusem przy wspólnym stole razem się cieszą.

Tylko Tomasza wśród nich wtedy nie ma,
Kiedy słyszy od innych, to im nie dowierza.
Jezus więc i jemu się także ukazuje,
Ślady po ranach od gwoździ mu pokazuje.

Tomasz zawstydzony na kolana upada,
Pan mój i Bóg mój do Jezusa odpowiada.
Piotrowi zaś Jezus
o miłość zadaje pytanie,
A on mówi: Tak, Ty wiesz, że kocham Cię Panie.

opr. s. Benita